Ang tatlo sa mga kwentong pag-ibig ni Telle

Isa Lang Namang Bracelet
ni telle

Hindi ako fan ng mga love story. Ewan ko kung bakit. Siguro nakakadiri lang kasi. Pero iba ang istoryang pag-ibig na ito nina girl at boy. Isang lab istori na walang kakornihan, ka-cheesy-han at kung anu-ano pang panlarawang related sa pagkain. Kung tutuusin, hindi nga ito maituturing na kwentong pag-ibig dahil hindi naman talaga sila. Hindi nga sila. Hindi mag-on ang dalawa. Hindi magboyfriend-girlfriend. Hindi rin nagkakaligawan.

Pwede nga natin sabihing isa itong kwento ng pagkakaibigan.

Kung gano'n nga, bakit nasabi ko pang love story ito? Ewan ko ulit. Baka pati ako gulatin ng dalawang ito.

Hindi sila tipikal na magkaibigan. Kung hihingin kasi ng pagkakataon, magbabangayan sila. Magtatalo tungkol sa mga maliliit na bagay hanggang sa magpatalo na itong si lalake. E di, okay! One point na ang bida nating babae. Pero kung gaano kabilis magsimula ang world war x (and let x be the number), ganito rin kabilis matapos ang gulo. Tama! Mairaos lang ang away. May mapagdebatehan lang. Ito na yata ang lambingan nila. Bangayan.

Pero matagal na silang magkaibigan. Seryoso! Matagal na talaga. Para lang silang mga batang nag-away, nagkaiyakan at pagkatapos, bati na uli. Sa ikinahaba-haba ng panahong magkakilala sila, away bata lang ang nangyayari.

Iyakin itong si girl. College na siya pero mababaw pa rin ang luha. Pero, 'wag ka! Hindi pa siya napapaiyak ni boy. Hindi ba ironic! Madalas magtalo pero hindi pa rin napapaiyak si girl.

Kaya siguro pwede na nating label-an itong . . . Um. . . Love story. Kahit wala pa yung elementong nagsasabing ganito nga ito: isang corny-free love story.

"E di kung ayaw mong maniwala, okay lang. Pake ko sa nararamdaman mo!"deklara ni boy. Palabas silang dalawa sa campus. Pauwi. At as usual, nagtatalo na naman sila tungkol sa mga walang kwentang bagay. "Basta isa yon sa limang 'wag pag-uusapan: yung edad!"

"Bakit? Kano ba tayo? Culture kaya ang nagdedetermine non. Sa atin okay lang." Saka sisingit ang kulog sa usapan nila.

"Actually nagiging magalang ka pa nga no'n, eh."

"Huh! Depende uli sa social status yan. Kung mahirap lang ang tao, wala yong pake sa edad pero ang nakakaangat, meron na."

"Edi, culture pa rin."

Saka pumatak ang ulan.

Patuloy pa rin sa pagtatalo ang dalawa. Walang gustong magpadaig. Wala ring makakapigil kahit na ang epaloids na ulan.

Pero hindi napansin ni girl na okay lang kay boy na mabasa basta maayos niyang napapayungan si girl.

As usual, late pumasok si boy. Sagana kasi sa internet hanggang madaling araw kaya thirty minutes late sa klase.

"Sorry po, ma'am. I'm late!" bulalas niya pagbukas ng pintuan. Mabuti na lang at may probisyon na siyang upuan mula kay girl, na si girl mismong ang kumuha. At ito ay laging katabi ng upuan niya.

"DoTA na naman? Lagi ka nang late tuloy," bulong ni girl na tama lang ang hina para marinig ni boy at hindi masagap ng praktisadong tenga ni instructor. "Try mo kayang matulog ng maaga."

"E di nagkasakit naman ako. Di na kaya ako sanay matulng nang maaga. Nasakit ulo ko."

"At ano?! Magrereklamo kang puyat! Tae mo!"

"Tae mo din!" ganti nito. Saka mamamantot ang usapan nila dahil sa palitan nila ng sweet nothings.

"May research ka?"

"Ano'ng research"

"Yung assignment natin dito, yung ideas ni Jean-Paul Sartre? 'wag mo sabihing nakalimutan mo; magdamag ka na sa computer."

Kamot-ulong sumagot si boy na nakalimutan niya. Tama! Magdamag na siyang babad sa liwanag ng DoTA at iba pang electronic means of mental masturbation, hindi niya naalala ang assignment. Walang halaga ang academic sa buhay niya. Pero napakamot pa rin siya ng ulo.

"'Yan! Ta'mo kung sino'ng tae." May kinuha siya mula sa envelope niya: isang naka-stapler na kaligtasan mula sa mapaghusgang mga mata ni Ma'am Cheapipay.

Bakit natutuwa siyang makita ang pangalang Jean-Paul Sartre na naka-times(new romans), font size x+y=z? Siguro dahil talagang ligtas na siya. Muli, ang pagkamot ng ulo sabay kuha sa plake ng pagkasalba. "Nag-abala ka pa. Magkano?"

"Wala."

"Tae ka! Magkano?"

"Wala nga. Kunin mo na. Magagalit ako sa'yo."

Pagkabanggit ng salitang galit, tumiklop na rin si boy. E, madalas naman silang mag-away, bakit kakatakutan pa niya ang galit nito. "Okay," ang pagsuko niya. "Marami na akong utang sa'yo." Kahit wala naman.

I-try nating ilarawan ang dalawang ito with as much precision as yours truly could muster para naman kahit papaano-- o depende sa bisa ng inyong lingkod maglarawan-- ay may imahe ang mga mahal kong mambabasa ang mga itsura ng mga tauhan sa kwentong ito ng pag-ibig na hindi nawa maging mamais.

Si girl ay isang maliit na tao, maliit para sa kanyang edad. Maraming nagsasabing maganda raw siya-- at 99.9% roon ay totoo sa kanilang tinuran. Maputi siya na may kaunting pula sa pisngi; para bang bago siya umalis ng bahay, kinukurot muna siya ng mga magulang niya, nakatatandang kapatid, lolo at lola o kunsinuman ang kaniyang pisngi dahil sobra silang naku-cute-an sa kanya-- kawawang bata dahil isang sumpa sa kaniya ang maging maliit at sobrang cute. Lagi nga siyang inaasa ni boy na kagagradweyt lang sa elementary. Gagantihan naman siya ni girl ng "NAGSALITA."

Tahimik lang siyang tao. Ang akala ng marami ay masungit siya dahil na rin sa mga mata niya. Hindi nila alam na baka siya pa ang nabu-bully-- kawawang bata dahil isang sumpa sa kanya ang maging maliit at sobrang cute. Pero sa kabutihang palad. Walang nagtangka na i-bully siya dahil na rin kay boy. Kinokonsidera ni boy na isang lucky charm si girl-- kawawang bata dahil isang sumpa sa kaniya ang maging maliit at sobrang cute.

Si boy! Isa siyang tipikal na binatang walang hinangad sa buhay kundi maghapong magmura sa harap ng DoTA, gumimik, makipagtalo tungkol sa mga philosophical na bagay at. . . Titigan si girl. Gaya ng tinuran, matagal na silang magkaibigan; isa itong pagkakaibigang tahimik na namukadkad mula sa dilig galing sa laway ng kanilang pagtatalo at tahimik na pagmamalasakit sa isa't-isa. Balewala sa kanila ang konsepto ng who-cares-even-the-care-bears-don't-fucking-care. Kaso hindi halata.

·          

o   
Nasa gitna silang dalawa ng dalawang klase ng init: ang init ng araw at init ng pagtatalo. Tulad ng dati, walang gustong magpadaig. Alam ng isa ng mas valid ang argument niya kaysa sa isa-- well, kung titingnan, di ba ganito naman talaga ang backbone ng isang debate? Kung may debate team sa school, malamang kasali ang dalawang ito; at mas malamang na lagi pang magkalaban.

Pero, biglang napatigil si girl nang mapatapat sila kay ate vendor na nagtitinda ng mga accesories. Ang mga mga mata niya ay nakatuon lamang sa isang bracelet. "Ang cute naman no'n."

"Alin?" Hinanap ni boy ang tinitingnan ni girl, na itinuro naman ng huli. "Ah, yun ba?" Tapos kay girl naman. "Gusto mo?"

"Oo. Cute nga, eh." Then, sa kasama niya siya tumingin. "Pero baka hindi kasya sa 'kin yan."

"Malamang," diin niya. "Ta'mo nga yang braso mo: gatingting na. Ang nipis-nipis mo."

"Wala na akong pag-asang lumake."-- kawawang bata dahil isang sumpa sa kanya ang maging maliit at. . .

'Sobrang cute,' naisip ni boy. "Ganyan ka na lang. 'Pag lumake ka pa batuk-batukan mo lang ako."

"Sa ugali mong yan? Malamang talaga sa hindi. Tara na. May assignment pa tayo."

'Ang cute naman ng magsyotang yon,' naisip ni ate vendor.

At yun nga! Nagpatuloy ang dalawa sa ilalim ng sikat ng dilaw at nang-aasar na araw. Habang ang init-- ang nakakapasong init-- ng pagtatalo nila ay nawala na sa kanilang mga isip. Nanatili naman sa utak ni boy ang larawan ng mumurahing bracelet.

·          

o    Dumaan ang mga araw kasama ng timba-timbang topics na pinag-awayan at pwede pa nilang pag-awayan; pati na rin ang mga gabing ginugol sa pagbabasa ng mga paperback novels at paglalaro ng DotA.

Foundation week ng school. Wow! Kaguluhan na naman ito! Tatlong venues ang pinagdausan ng mga events sa school: sa campus ground, sa basketball court at sa track and field.

Nag-iisip si boy. Ano kaya ang ibang mas magandang ibigay kay girl; yung klase ng bagay that would speak for itself. Pero parang nagdadalawang isip siya. Si girl kasi parang walang pakialam. Well, ito rin naman ang gusto niyang palabasin; na wala siyang pakialam.

Buong araw magkasama ang dalawa. Nood nito; nood niyan. Bili nito; bili niyan. Magbibigay ng random at-- ayon kay girl-- irrelevant na trivia si boy. Magpapakita ng pagdududa ang maliit na mukha ni girl. Ididiin ni boy ang gusto niyang sabihin at ganon pa rin: hindi maniniwala si girl.

"Alam mo, dapat hindi na nagse-celebrate ng foundation day ang school na ito. Wala namang nararating." Likas kay boy ang maging cynical kaya pati ang mahal nilang alma mater ay binibiktima niya.

Naglalakad sila paalis ng track and field. Ang mga stall doon ay inaayos na para ihanda ang isa pang event sa campus ground. Kulay dugo at halaya na ang kanluran; naalala tuloy ni girl ang kapitbahay nilang walang taste sa art dahil pinapinturahan nila ng kulay panghimagas ang dingding ng bahay nito. Pinangako niya sa sariling hindi niya uulitin ang pagkakamaling yon ng kapitbahay.

"You've got to start somewhere. Saka sabi sa kasabihan: hindi ka makakarating sa paroroonan kung di ka lumingon sa pinanggalingan. . . " ani girl.

Baliktad ang pagkakaayos ng mga salita ng kausap niya. "Eh, wala namang pupuntahan. Bobohan kaya diyan. Ta'mo! Hindi nga na-explain ni Ma'am Chipipay nang ayos yung Sartre's Ontology, eh."

"Alam mo masyado kang skeptical--"

"Cynical," correction niya.

"Cynical. Masyado kang cynical. Try mo kayang tingnan ang brighter side ng ibang tao."

"At ano? Magpakaboplaks dahil sa patae-tae nilang. . ."

·          

o    . . . nilang pinaggagagawa. . ."

At hindi ko na kelangang isulat pa ang natitirang 99% ng pagtatalo nila. Hayaan na nating ang outline ng pag-uusap nila ang mabasa ninyong mahal kong mambabasa. Hindi nga ba't ang buong buhay nila ay nakalaan sa pagtatalo; ito ang kanilang oxygen.

Nakarating sila sa campus nang ligtas at iisang piraso pa. Nakikita kasi ni girl na parang sasabog na sa inis si boy, e. Kaya hayun! Napilitan si girl na magbigay ng words of encouragement. . . na once in a blue moon lang kung ibigay niya.

Tumahimik naman si boy na parang umiiyak na sanggol na sinubuan ng dede ng ina nito. Well, kelang niyang makinig.

Ito rin ang isa sa mga time na gustong sabihin ni girl na 'aba, nakikinig ka pala' pero hindi na niya itinuloy. Nagtagumpay na siyang patahimikin ito, e.

Nagpatuloy ang gabi habang nanonood sila ng Mr. and Ms. Let x be the name of the school. Naisip ni boy na kung biniyayaan siguro si girl ng height, isasali niya ito sa nasabing event; pero sa ngayon, sa Little Miss Philippine lang ito papasa. Nakatingin siya sa maputing pisngi ng babae-- na colorful sa oras na yon dahil na rin sa mga ilaw. Nakatingin lang si boy. Kung tutuusin pala kaya niyang tiisin ang buong gabing ito na puno ng mga candidates na wautak ang mga sagot. May Little Miss Philippines naman sa tabi niya.

Inangat ni girl ang patpatin niyang braso para tingnan ang oras. Saka siya natigilan. "Kainis!" bulong niya. Saka siya tumayo mula. Yung tipong may isang nakakatakot na bagay siyang nadiskubre. . . Ganun!

"Bakit?" Si boy naman, concerned.

Tiningnan niya ang katabi. "Punta lang ako ng track." At wala nang kasunod pa, saka siya umalis.

Eh, alam niyang hindi dapat maglakad mag-isa ang babaeng yon dahil delikado. Isa pa, hindi nya kayang iwan ito. Kung gaano ito kaliit, ganon din kaliit ang katapangan nito. Kaya tumayo na rin siya at sumunod.

"Anong gagawin mo don?" tanong ni boy pagkahabol.

"May hahanapin ako."

"Cellphone mo? Nawala ba?" Tiningnan niya ang bangs nito na parang ni-ruler ng parlorista. . .

·          

o    . . .noong isang buwan. "Pabawasan mo yang bangs mo."

"Yang bangs mo pabawasan mo. Assymetrical."

"Oh? Symmetry is beauty? Tamo yung Leaning Tower of Piza, parang ikaw lang--" muntik na niyang masabing maganda kaya iniba niya. "Parang ikaw. Tagilid."

Madilim sa field. Salamat sa pakurap-kurap na ilaw na ibinibigay ng mga poste sa daan at ng mga kumukutikutitap na mga bituin, kahit papaano ay may liwanag. Kung katahimikan ang pag-uusapan, malabong magkaroon dahil sa ingay sa campus. Rinig nga nila ung sagot ng isang contestant, e. ". . . my pamily. . . My pamily. . . Dey was. . . " English sa perfect tagalog accent. Kung di dahil kay girl, malamang may na-trash talk na naman siya.

Salamat na lang at may flashlight ang cellphone ni girl. Teka! Eh, hayun ang cellphone nito, ah! Ano'ng nawawala?

"Uy! Ano ba'ng hinahanap mo?"

Hindi nakikinig si girl. Tuloy pa rin siya sa search and rescue operation niya. Baka hindi siya maabala nito. Dahil doon, bumalik ang isip niya ilang taon na'ng nakakaraan. Elementary siya noon. Mahiyain at mag-isa. At dahil na rin kulang sa height, madalas asarin. Siya kasi ang typical na batang masarap ibully. Tahimik na iiyak. Kawawang bata!

Pero may isang insidente siyang naaalala na kahit kailan ay hindi niya malilimutan. Ganito yan:

Characters: siya at ilang mga malalaki at uhuging bata.

Setting: sa canteen. Lunchbreak noon.

Plot: maghahanda na sanang kumain si Little Red Riding Hood nang bigla siyang cornerin ng mga batang amoy mangga't bagoong.

"Uy! Buuwit. Ano'ng ulam mo?" tanong ni kapitana.

Walang sagot si girl.

"Amin na lang!" Saka hinablot ng isa ang lunchbox niya.

Nagulat si liit pero first time na naging defiant. Nakipag-agawan siya. "Akina. . . Please. . ."

Ang iba naman nitong kasama ay nag-cheer. Ang iba, nakatanga.

Ngunit, di inaasahan, may lumipad sa mukha ni Jumbo Kapitana. Pansit palabok. Whooosh! Dahil doon, napabitaw siya at napaupo sa maruming tiles.

"Pucha! Sino'ng?"

Lumapit si boy. "Yan! Gusto mo'ng pagkain, di ba? Marami pa niyan. Sopas?"

Dahil doon,

·          

o    karipas ang tropa. Nanakot pang isusumbong nila ito kay ma'am.

"Thank you, ha." ani Liit.

"Thank you ka d'yan. Gusto ko ako'ng mambubully sa'yo."

Hindi niya malilimutan yon dahil simula non wala nang nang-away sa kaniya.

"Hoy! Ano ba'ng hinahanap mo?" ulit ni boy.

"Yung bracelet na bigay mo." at patuloy lang siyang nanuyod ng damuhan.

"Ha? E, isa lang namang bracelet yan. Bili ka na lang ng bago."

"Ayoko."

Buntong hininga lang ang ibinigay niya; mahirap talagang makipagtalo sa babaeng ito. Mahirap pilitin. Kung kutusan ko kaya ito. "Di ba nagrereklamo kang malabo na'ng mata mo? 'Pag di mo pa tinigil yan. . . "

Tumigil si girl sa paglingon-lingon at tiningnan niya si boy gamit ang mga 'vunerable' niyang mga mata. "Ayoko! Wala 'kong pake kung kelangan ko nang gumamit ng reading glasses. Nawala ung bracelet na bigay mo. Binigay mo sa'kin un, e. Importante kaya un! Ikaw nagbigay, e."

Saka papasok sa eksena yung slow motion at mute-all-sounds effect. Walang makapagsalita sa dalawa; pati ang tunog sa school ay nawala. Ito na yata ung moment na gustong mamoment ni boy: yung lagi niyang dine-daydream bago siya matulog. . . Sa gabi.

Parehong namula ang mga mukha nila.

. . . at ang hindi alam ni girl, ang bracelet na napamahal na sa kanya ay nahihimlay lamang sa kaniyang bulsa.

WAKAS.

Mula sa pasmadong panulat ni Malice. Istoryang hango sa hiling ni Juan Carlos y Un Favor de la Torre para kay Cristina Villa Mefenamic Acid. J

Dear (Pangalan Itinago)

                Paano ko ba masisimulan ito? Ganito. Alam mo kasi matagal na akong may pagtingin sayo. Simula pa noong nasa unang taong tayo ng kolehito. Hindi ko lang masabi sapagkat natatakot akong masira ang pagkakaibigang naipundar ng ating samahan.

                Mahal kita at gusto ko sanang­ –

                Shet! Ambaduy!

                Nilamukos ko ang papel na sinulatan ko at itinapon ito sa kung saan mang sulok ng aking kwarto. Doon nakita ni pobreng sulat ang iba pang mga katulad niya. Ganito ba talaga kahirap magsulat ng love letter? Eh, mas madali pang magsulat ng research paper kesa sulat-pag-ibig!

                Sumandal ako sa aking monoblock chair at tiningnan ang bintanang papasira na. doon, nakamasid ang sanga ng gumamela na para bang nag-aasar pa.

                Oo na. torpe na kung  torpe.

                Naalala ko ung status ko sa facebook:

                Siya ang laman ng isip ko sa aking paggising at ang ilusyon ko sa aking pagtulog… sinasabi ng isip ko na sabihin mo na kahit na nilalaban ito ng aking damdamin. Eh, paano kung umoo siya, r di mapupuno ang notebook mo ng mga kathang tila ba mga awitin. Masaya. Eh, paano kung hindi, masasaktan ka na naman.

                Ang laking problema, ano? Ma-i-in love ko lang naman. Yun na! ano bang mahirap doon? Kaing dali lang naman yon ng pagsasabi ng ‘ tsong, ampanget mo!’ Eh, bakit hindi ko pa magawa.

               

Nasobrahan ako sa pakikinig ng Funeral for a Friendkanina pag-alis ko sa bahay kaya  medyo emo pa ang disposisyon ko.

                Ipapakonsulta ko ang aking love letter kay HB(heartbroken) at GD(great depression)– si Hb ay tropa kong lalake. Medyo hindi sila magkasundo ng inamorata niya kaya down; si GD naman ay totally heartbroken kaya talagang malungkot siya despite her cheery disposition. At anong reaksyon nila? Napakibit-balikat lang si HB while grabe namang makatawa si GD. Magkamali ako. Diagnosis lang talaga ng nakamamatay na sakit ang hinihingan ng second at third opinion, hindi mga ganong bagay.

                ‘Akina nga yan!’ Hinablot ko ang papel sabay lakad paalis.

                ‘Hoy, kuya! Teka!’ Hirit pa ni HB.

                Nag-horns up lang ako kahit na inis na. Grrr… makakapatay ka! I’m feeling malice right now. 

                ‘Hoy! (Pangalan itinago).’– na-inspire ako doon sa pelikulang “Hello, Stranger” na hindi nila alam ang pangalan ng isa’t-isa kaya ganon din gagawin ko para may parehong effect– ‘Wala akong load kagabi kaya hindi kita na-reply-an. Saka si (Pangalan itinago) kasi at si (Pangalan itinago) inaway ako kagabi. Hindi na tuloy ako napapagload…’ At sisismulan na naman niya ang kaniyang kwento, bida ang mga taong wala akong idea kung sinu-sino.

                Ako naman nakinig lang. whoa! Ito na yung feeling ng tinatawag nilangso near yet so far. Nasa harapan mo lang ang taong gusto mo perop bestfriend lang ang tingin niya sayo. Haybohay!

                Pero, okay lang. tawa lang. ngiti lang. kahit hindi ako natatawa sa kwento niya, nakakatawa naman ang paraan niya ng pagkukuwento.

                Kapag namaos ka, pagtatawanan kita!

                ‘Ah, bago ko malimutan.’ May kinuha ako sa bag ko at pinukpok sa ulo niya: isang payong. ‘Inamag na sa bag ko.’

                ‘Hala, oo nga! Kaya pala hinahanap ko sa amin, di ko makita.’

                ‘Emo ka kasi kaya hindi mo makita,’ sabi ko.

                Lunchbreak, ito yung pagkakataongg ayaw kong makita si (Pangalan itinago). Ewan! Dahil ba sa so-near-yet-so-far na feeling? Baka. Pero okay na rin na dito muna ako sa canteen, makikipagkwentuhan kina, (Pangalan itinago), (Pangalan itinago), (Pangalan itinago) at (Pangalan itinago).

                Pero, kahit na sila ang kasama ko, bumabalik ang sulat na yon sa utak ko.

                Ang sulat! Wala na akong maisip na way para ibigay sa kanya un. Un na lang. sana lang mapansin niya. Sana lang…

                Gaya nga ng sabi o, matagal ko nang kilala si (Pangalan itinago). Pers jir (First year) pa kami, talagnag kami na ang magkasundo. Lumakas na lang ang feeling pagsapit ng terd jir.

                Hindi naman siay kagandahan– para sa akin– pero maraming natutuwa sa kaniya. Marami siyang prenship. Pero kaming dalawa lagi ang magkasama.

                Ako? Ako ang author ng short story na maikling ito kaya ako ang magsasabi kung ipapakilala ko pa ang sarili ko.

                In lababo ako sa kaniya, un na yon.

                Tuwing uwian, madalas din kaming magkasabay. Sakay ng jeep, magkatabi, magkukulitan… at sari-sari pa. dahil doon, inasar kami sa isa’t-isa, hindi naman nila alam na totoo yon. Bwahahahahahahaha…

                Pero, iba ang hapon na yon. Palihim kong inilagay sa  (bagay itinago) ang love letter ko. Ayoko namang makita ang reaksyon niya habang binabasa yon kaya umeskapo ako.

                Oo na. Handa na ako sa cosequence. Basted na kung basted! Sawi na kung sawi. HB at GD na kung HB at GD. Basta na-try.

                Hindi nga ba ang sabi nila…

                Ahm…

                Ano nga ba yung kasabihang yon?

                Shoot! I forgetfulness na.

                Basta! Un na un!

                Ang dilim ng langit. Wala akong payong. Hindi na naman ako makakatakbo pabalik kapag bumuhos na ang ulan. Kapag minalas ka nga, magkakasakit pa.

                Tapos, wala pang dumaraang jeep.

                Ang swerte!

                Kulog!

                Kulog!

                Kulog!

                Saka pumatak ang pandagdag malas na ulan. Hindi na niyan halata ang luha at ihi ko.

                Pero, biglang tumigil ang ulan.

                Hindi! Hindi un tumigil. Naliligo pa rin ang kalye, eh.

                Yun pala, pinapayungan na ako ni… nino? Ni… alam mo namang hindi ko sasabihin, di ba?

                ‘Daya! Iniwan ba akong mag-isa? Tas wala ka pang payong.’

                ‘Sorry agad. Akala ko dehins uulan, eh.’

                ‘eh, umulan. Talo ka. Wala kang payong.’

                ‘Oo na. may payong ka na,. hiyang-hiya naman ako, ‘no?’

                ‘May extra pa nga, eh.’

                ‘Huh?’

                ‘Ang corny mo. Mais lang kaya ang corny…’

                Oh, my gushiness!

‘Susunod naman sa bag ko na dapat nakalagay yung sulat, ha. Wag sa payong. Muntik na kaya maputikan.’

                Tumahimik ako. Feeling ko cherry bomb ang mukha ko. Sasabog na!!! hay, nakupowses!!! Sana sumabog na ako s kinatatayuan ko.

                ‘So, anong tingin mo?’ Saan ko nakuha ang strength ko o talk?

                Ngumiti lang siya. Yung lang. hanggang sa…

                ‘Wag muna tayong sasakay,’ ang sabi niya. ‘Malaki naman ‘tong payong.’

WAKAS

Ang alamat ng butong pakwan by Malice

Nagsimula ang lahat noong nag-umpisa silang asarin ako sa isang babaeng maituturing ko ngayong isa sa pinaka-astig na babaeng nakilala ko–si Ikay. Maganda, mabuti, outspoken… basta. Ako naman itong si hindi masyadong interesting na guy na laging aligaga sa mga bagay na wala namang kwenta. Ewan ko kung bakit nila ako itinutulak sa kanya. Wala naman sigurong malalim na dahilan. Trip lang. may magawa lang ang tropa. Pero, naiinis ako sa aking sarili dahil ako itong si tanga na nahulog dahil sa panunulak nila. PANALO! Nakakainis. Ngayon, hindi ko na alan ang gagawin.

                Pakiusap! Tulungan niyo naman ako, o!

                Dumaan ang mga araw at ang feelings ko na ito ay nag-ugat na ng malalim. Hindi na ito tatablan  ng bulldozer for sure. Stable na. ang tanging bagay na lang na peuwede kong gawin ay ang titigan siya mula sa malayo. Buwisit siya! Bakit ba naging balon pa siya?! Ayan yuloy! Nagkamali lang ako ng hakbang, nahulog na ako sa kaniya.

                Kung wala silang dahilan upang itulak nako, wala ring dahilan ang pagkahulog ko. Wala ring dahilan akong nakukuha para umahon pa. nahulog na ako. Yun yun, eh!

                Pero, may balak ba akong magtapat? Am… ewan. Wala? Basta! Takte! Mahirap kapag sa kaibigan ka nahulog. Tung feeling na kapag sinimulan ko, may mababago. Ayoko ng ganoon! Sanay na kasi akong lagi siyang kakuwentuhan at ang maganda pa, pareho kaming fan ng The Script. Sabay namin iyong kinakanta kahit asar siya sa boses ko. Eh, ano naman!? Ganito na tio, eh. Madalas naming mapikon yung rakista naming kuya-kuyahan sa office- si Kuya hardcore- ng aming publication dahil nga sa music namin. Astig! Kung makikita nyong mag-walk out si kuya.

                “Uy, guys, a-attend ba kayo ng Foundation ball?” tanong ng anak-anakan ko sa opisina. Oo, meron akong anak-anakan kahit hindi alam ng ina.

                Foundation Ball? Oo nga! Rumehistro sa utak ko ang senaryong ito: kasiyahan, hiyawan, party-party… a dance with her. Kakilig! Gusto ko yon! Pupunta ako kung pupunta siya.

                “Ikay, pupunta ka?” tanong ni Kuya hardcore sa kaniya. “punta ako kung pupunta kayo.”

                Kulang na lang ay i-cross ko ang daliri sa parehong kamay at paa para lang makita siyang pumayag. Gusto ko siyang makitang naka-dress, todo-ayos at to the highest level ang kagandahan. Yung tipong matutunaw ang lamang loob ko sa kilig.!

“oo. Sige. Punta ako,” tugon ni Ikay.

                Yes! Halos mapatalon ako. Mapasigaw. Pero pinigil ko. Baka makahalata. Ayokong ibuking ang aking sarili. Sa ball ko yon gagawin. Oo, magtatapat na ako.

                Dumating ang gabi. Tae! Kasi hindi ako masyadong nakapag-ayos. Buti pa yung iba kong kasama todo hataw. Para lang tuloy akong napadaan. Astig sila! May mukhang ahente ng lupa, may kampon ni Kamatayan dahil all black, may nagmukhang manika dahil ang cute, may kulang na lang ay kabaong… pero siya ang gusto kong makita.

                At, hayun nga! Hindi ako nabigo. Ang ganda niya! Takteng tae yan! Nakakakilig! (at hihiyaw ang puso ko ng ANG SWEAT!!!) para bang sabi ni Kuya Hardcore, sa sobrang kilig ko parang gusto kong manira ng gamit. Basta! Iba siya ngayong gabi.

                Kinailangan ko ang lahat ng lakas ng loob na nagkalat sa buong mundo para lang yayain siyang sumayaw. 

Yung kaba ko, grabe! Balak ko na rin kasing sabihin sa kanya. Dapat may masimulan ako para may matapos. Ayoko nang nai-stuck at walng progress. Kaya heto na, humigop ako ng tamang lakas ng loob, tumayo mula sa upuan at inabot ang kamay ko sa kaniya.

                At ang kantiyaw ng tropapips! Bahala sila, basta magawa ko lang ito ng tama, masaya na ako. Kahit mabigo, at least na-try.

                Imagine, yung pamumula ng mukha niya! Napahiya siguro. Ngunit, kinuha niya ang aking kamay and we headed to the dancefloor. Five munites of perfect stillness yon para sa akin. Tumigil ang oras. Pinanood ko lang ang pagtama ng spotlight sa buhok niya. Isang perpektong gabi sa perpektong kasayaw sa hindi masyadong perpektong musika. Puwede na yata akong mamatay bukas, kung matapos pa ang sayaw na ito nang buhay pa ako. Naalala ko ang tulang nabasa ko: may isa lang akong kahilingan, na sana kapag natapos na ang tugtog, sana hindi hindia ang ating sayaw. Sarap imagine-nin!

                Natapos ang musika. Inokupa ko ang silyang nireserba ng kapatid-kapatiran ko sa publication. Para pa rin akong nakalutang sa hangin. Surreal! Panalo! Nangyari ba talaga yon? First dance ko. Pero, teka! May nakalimutan ba ako? Isang bagay na mahalaga. Meron ba?

                Isip!

                Isip!

                Isip!

                TAE!  Nakalimutan kong magtapat. GAGI!  Sinabi ko na sa sarili kong ito ang gabing yon. Hindi ko man lang nasabi. Tol, ang bobo mo! Gusto kong iumpog ang sarili ko sa mesa kung saan kami nakapalibot.

                Kung hindi naman sandamakmak na boplaks! Lutang ang utak ko pagkatapos. Kahit na ramdam ko pa sa aking kamay ang malambot niyang palad at ang paghakbang pakaliwa’t-kanan ng paa ko, sabaw naman ang aking isipan. Leche flan at shiva!!! Wala na. Kasabay ng pagkamatay ng kandila ng tsansa ko ay ang pagkaupos ng lakas ng tropa. Bored na sila kaya nagliparan na ang butong pakwan, butong kalabasa, butong chicharon at butong plastik. Hindi ako nakisali sa kalokohan nila kahit na may lumilipad na sa mukha kong butong fill in the blanks. Takte ka kasi, ikoy. Bobo! Well, ang sariling boredom na lang at ang pagkadismaya ang in-enteratin ko. Ayun ang isang plato ng watermelon seed! Makapag-lettering na lang. Ewan! Sabaw na ang utak ko. Nabobobo na.

                “I LOVE HER” ang nakasulat sa ibabaw ng table, ang nabuo gamit ang mga sawing butong pakwang wala nang pag-asang kainin. Katabi ng mga salitang ito ang isang arrow na nagtuturo sa kanya. Hindi naman niya ito mababasa dahil sa madilim doon sa lugar namin. Kundi ko pinabasa kay anak na katabi ko lang. Ayun! Nakatikim pa ng kampas de kilig. Smiling face pa ako kahit na deep inside ay super ultra mega to the highest fucking level ang disappointment ko. Gademet naman, oh. Tumayo ako para magbanyo, pampabawas tensyon. Pagbalik ko ay wala na ang butong pakwang romantiko, narororoon na tropa sa dancefloor at nagwawala at inaantok na ako. Pwe! Itutulog ko na lang ito! Baka sakaling sa panaginip ay magawa ko na ng tama ang hindi ko nagawa sa mundo ng mga matitino.

                 Lunes. Burado na yung feeling na gusto kong iumpog ang ulo kosa pader. Back to reality. May tsansa pa naman. Kailan lang ang tamang tanong. Ah, hindi pala!  Kung pala! Hindi ko tinungo ang office noong umaga. Baka pumurol lang ang utak ko. May quiz pa akong dapat bunuin. May project pang dapat ipasa. May pagkaboplaks pang dapat i-enhance. Ang pagpatay oras na lang ay ang pagtingin sa room nila sa third floor. Nasaan kaya siya? Pampakumpleto lang ng araw. kundi muna ako lumabas ng roon. Gala.

                Sa canteen ko nakita si kuya Hardcore ko kuno. Nagba-banana cue. Dahil wala akong kasama, nilapitan ko siya.

                “Tol, nakabawi na ba ng tulog?” tanong niya.

                “Medyo. Dami ko kasing ginawa. Si Ikay, andiyan ba siya?”

                “Oo. Andun sa office. Hindi pumasok ng first meeting. Naboboplaks na ‘ata”

                Tawa lang ang bida niyo.

                “eh, tol. Kumusta?”

                “Alin?”

                “Alin ka diyan! I know you know that I know that you know what I am talking about. Si letter I…”

                “Ha?” hindi kasi nila alam na may gusto ako sa kaniya. Yung anak-anakan ko lang ang may batid ng mga bagay na hindi batid ng dito ay dapat makabatid.

                “Painosente? Tol, nababasa kita. Ramdam ko na ganon ka sa kaniya. Nasabi mo na?”

                Lakas ng radar! O baka naman ganon na akong ka-obvious. Naku! Kailaingan nagng mag-ingat. “Hindi, eh. Takte kasi. Nadala ako nung last time.”

                “Problema yan. There is always time. Kailangan lang makita mo yung time na  yon. Gawan namin ng paraan. Tol, pamilya tayo. You are one with us.”

                “Salamat, kuya. Oo. Gagawin ko yon.”

                After ng maikling short conversation na yon, bumaba na ang bida niyong bad trip papunta ng office. Andon daw siya. Ano namang sasabihin ko? Yun na? yun na yun? Gusto kita and puwede bang manligaw? Nasaan yung sining? TAE!  magpapakanatural na lang ako.

                Pagpasok ko ng office, katahimikan ang sumalubong sa akin. Asan na siay? Wala. Baka lumabas or something. Iginala ko ang mga mata ko. SHIT! Ang kalat naman sa computer! Puro butong pakwan! Naalala ko tuloy yong… sino ba namang walang disiplina ang gagawa ng ganoon?

Lumapit ako sa dalawang white table na paborito kong tulugan. Ilalagay ko na sana ang bag ko doon nang meron akong isang shocking na bagay na nakita.  Picture ni Maria Ozawa? How I wish! Pero mas malala ito.

                “Oh, my God!!!” bulalas ni Ikay na kapapasok lang. parang nakakit siya ng multo! Sinugod niya ang nasa ibabaw ng table at ginulo. “SHIIIIVVVAAA!!!”

                Speechless ako.

                “K-kanina ka pa?”

                “Ah–“ uy, boses ko, lumabas ka! “K-kadarating lang.” wasak ang composure dahil sa nakita. Feeling ko kamatis ang mukha ko dahil sa pamumula.

                “Nabasa mo?”

                Tango. Yun na lang ang naisagot ko. Tango.

                Katahimikan. Katahimikang malupit. Katahimikang meaningful.

                Namumula man, napangiti siya.

                “Alam mo na tuloy…” Wala na siyng nasabi pa kundi yon.

                Buti pa nga siya may nasabi pa. ako, stapled shut na ang bunganga. Speechless. Sobrang speechless. Weird. Nananaginip ba ako? Yun kasing nasa table…

                Nananaginip lang ba talaga ako? Sana hindi. Sana totoo yung lettering ng butong pakwan na nabasa ko, yung kagugulo lang niyan. Yung kabubura lang niya. Kainis! Naunahan niya ako.

                At saka, wala siyang originality, ha.

WAKAS

Isa Lang Namang Bracelet ni telle

Hindi ako fan ng mga love story. Ewan ko kung bakit. Siguro nakakadiri lang kasi. Pero iba ang istoryang pag-ibig na ito nina girl at boy. Isang lab istori na walang kakornihan, ka-cheesy-han at kung anu-ano pang panlarawang related sa pagkain. Kung tutuusin, hindi nga ito maituturing na kwentong pag-ibig dahil hindi naman talaga sila. Hindi nga sila. Hindi mag-on ang dalawa. Hindi magboyfriend-girlfriend. Hindi rin nagkakaligawan.

Pwede nga natin sabihing isa itong kwento ng pagkakaibigan.

Kung gano'n nga, bakit nasabi ko pang love story ito? Ewan ko ulit. Baka pati ako gulatin ng dalawang ito.

Hindi sila tipikal na magkaibigan. Kung hihingin kasi ng pagkakataon, magbabangayan sila. Magtatalo tungkol sa mga maliliit na bagay hanggang sa magpatalo na itong si lalake. E di, okay! One point na ang bida nating babae. Pero kung gaano kabilis magsimula ang world war x (and let x be the number), ganito rin kabilis matapos ang gulo. Tama! Mairaos lang ang away. May mapagdebatehan lang. Ito na yata ang lambingan nila. Bangayan.

Pero matagal na silang magkaibigan. Seryoso! Matagal na talaga. Para lang silang mga batang nag-away, nagkaiyakan at pagkatapos, bati na uli. Sa ikinahaba-haba ng panahong magkakilala sila, away bata lang ang nangyayari.

Iyakin itong si girl. College na siya pero mababaw pa rin ang luha. Pero, 'wag ka! Hindi pa siya napapaiyak ni boy. Hindi ba ironic! Madalas magtalo pero hindi pa rin napapaiyak si girl.

Kaya siguro pwede na nating label-an itong . . . Um. . . Love story. Kahit wala pa yung elementong nagsasabing ganito nga ito: isang corny-free love story.

"E di kung ayaw mong maniwala, okay lang. Pake ko sa nararamdaman mo!"deklara ni boy. Palabas silang dalawa sa campus. Pauwi. At as usual, nagtatalo na naman sila tungkol sa mga walang kwentang bagay. "Basta isa yon sa limang 'wag pag-uusapan: yung edad!"

"Bakit? Kano ba tayo? Culture kaya ang nagdedetermine non. Sa atin okay lang." Saka sisingit ang kulog sa usapan nila.

"Actually nagiging magalang ka pa nga no'n, eh."

"Huh! Depende uli sa social status yan. Kung mahirap lang ang tao, wala yong pake sa edad pero ang nakakaangat, meron na."

"Edi, culture pa rin."

Saka pumatak ang ulan.

Patuloy pa rin sa pagtatalo ang dalawa. Walang gustong magpadaig. Wala ring makakapigil kahit na ang epaloids na ulan.

Pero hindi napansin ni girl na okay lang kay boy na mabasa basta maayos niyang napapayungan si girl.
 
As usual, late pumasok si boy. Sagana kasi sa internet hanggang madaling araw kaya thirty minutes late sa klase.

"Sorry po, ma'am. I'm late!" bulalas niya pagbukas ng pintuan. Mabuti na lang at may probisyon na siyang upuan mula kay girl, na si girl mismong ang kumuha. At ito ay laging katabi ng upuan niya.

"DoTA na naman? Lagi ka nang late tuloy," bulong ni girl na tama lang ang hina para marinig ni boy at hindi masagap ng praktisadong tenga ni instructor. "Try mo kayang matulog ng maaga."

"E di nagkasakit naman ako. Di na kaya ako sanay matulng nang maaga. Nasakit ulo ko."

"At ano?! Magrereklamo kang puyat! Tae mo!"

"Tae mo din!" ganti nito. Saka mamamantot ang usapan nila dahil sa palitan nila ng sweet nothings.

"May research ka?"

"Ano'ng research"

"Yung assignment natin dito, yung ideas ni Jean-Paul Sartre? 'wag mo sabihing nakalimutan mo; magdamag ka na sa computer."

Kamot-ulong sumagot si boy na nakalimutan niya. Tama! Magdamag na siyang babad sa liwanag ng DoTA at iba pang electronic means of mental masturbation, hindi niya naalala ang assignment. Walang halaga ang academic sa buhay niya. Pero napakamot pa rin siya ng ulo.

"'Yan! Ta'mo kung sino'ng tae." May kinuha siya mula sa envelope niya: isang naka-stapler na kaligtasan mula sa mapaghusgang mga mata ni Ma'am Cheapipay.

Bakit natutuwa siyang makita ang pangalang Jean-Paul Sartre na naka-times(new romans), font size x+y=z? Siguro dahil talagang ligtas na siya. Muli, ang pagkamot ng ulo sabay kuha sa plake ng pagkasalba. "Nag-abala ka pa. Magkano?"

"Wala."

"Tae ka! Magkano?"

"Wala nga. Kunin mo na. Magagalit ako sa'yo."

Pagkabanggit ng salitang galit, tumiklop na rin si boy. E, madalas naman silang mag-away, bakit kakatakutan pa niya ang galit nito. "Okay," ang pagsuko niya. "Marami na akong utang sa'yo." Kahit wala naman.
 
I-try nating ilarawan ang dalawang ito with as much precision as yours truly could muster para naman kahit papaano-- o depende sa bisa ng inyong lingkod maglarawan-- ay may imahe ang mga mahal kong mambabasa ang mga itsura ng mga tauhan sa kwentong ito ng pag-ibig na hindi nawa maging mamais.

Si girl ay isang maliit na tao, maliit para sa kanyang edad. Maraming nagsasabing maganda raw siya-- at 99.9% roon ay totoo sa kanilang tinuran. Maputi siya na may kaunting pula sa pisngi; para bang bago siya umalis ng bahay, kinukurot muna siya ng mga magulang niya, nakatatandang kapatid, lolo at lola o kunsinuman ang kaniyang pisngi dahil sobra silang naku-cute-an sa kanya-- kawawang bata dahil isang sumpa sa kaniya ang maging maliit at sobrang cute. Lagi nga siyang inaasa ni boy na kagagradweyt lang sa elementary. Gagantihan naman siya ni girl ng "NAGSALITA."

Tahimik lang siyang tao. Ang akala ng marami ay masungit siya dahil na rin sa mga mata niya. Hindi nila alam na baka siya pa ang nabu-bully-- kawawang bata dahil isang sumpa sa kanya ang maging maliit at sobrang cute. Pero sa kabutihang palad. Walang nagtangka na i-bully siya dahil na rin kay boy. Kinokonsidera ni boy na isang lucky charm si girl-- kawawang bata dahil isang sumpa sa kaniya ang maging maliit at sobrang cute.

Si boy! Isa siyang tipikal na binatang walang hinangad sa buhay kundi maghapong magmura sa harap ng DoTA, gumimik, makipagtalo tungkol sa mga philosophical na bagay at. . . Titigan si girl. Gaya ng tinuran, matagal na silang magkaibigan; isa itong pagkakaibigang tahimik na namukadkad mula sa dilig galing sa laway ng kanilang pagtatalo at tahimik na pagmamalasakit sa isa't-isa. Balewala sa kanila ang konsepto ng who-cares-even-the-care-bears-don't-fucking-care. Kaso hindi halata.

·          

o     
Nasa gitna silang dalawa ng dalawang klase ng init: ang init ng araw at init ng pagtatalo. Tulad ng dati, walang gustong magpadaig. Alam ng isa ng mas valid ang argument niya kaysa sa isa-- well, kung titingnan, di ba ganito naman talaga ang backbone ng isang debate? Kung may debate team sa school, malamang kasali ang dalawang ito; at mas malamang na lagi pang magkalaban.

Pero, biglang napatigil si girl nang mapatapat sila kay ate vendor na nagtitinda ng mga accesories. Ang mga mga mata niya ay nakatuon lamang sa isang bracelet. "Ang cute naman no'n."

"Alin?" Hinanap ni boy ang tinitingnan ni girl, na itinuro naman ng huli. "Ah, yun ba?" Tapos kay girl naman. "Gusto mo?"

"Oo. Cute nga, eh." Then, sa kasama niya siya tumingin. "Pero baka hindi kasya sa 'kin yan."

"Malamang," diin niya. "Ta'mo nga yang braso mo: gatingting na. Ang nipis-nipis mo."

"Wala na akong pag-asang lumake."-- kawawang bata dahil isang sumpa sa kanya ang maging maliit at. . .

'Sobrang cute,' naisip ni boy. "Ganyan ka na lang. 'Pag lumake ka pa batuk-batukan mo lang ako."

"Sa ugali mong yan? Malamang talaga sa hindi. Tara na. May assignment pa tayo."

'Ang cute naman ng magsyotang yon,' naisip ni ate vendor.

At yun nga! Nagpatuloy ang dalawa sa ilalim ng sikat ng dilaw at nang-aasar na araw. Habang ang init-- ang nakakapasong init-- ng pagtatalo nila ay nawala na sa kanilang mga isip. Nanatili naman sa utak ni boy ang larawan ng mumurahing bracelet.

·          

o    Dumaan ang mga araw kasama ng timba-timbang topics na pinag-awayan at pwede pa nilang pag-awayan; pati na rin ang mga gabing ginugol sa pagbabasa ng mga paperback novels at paglalaro ng DotA.

Foundation week ng school. Wow! Kaguluhan na naman ito! Tatlong venues ang pinagdausan ng mga events sa school: sa campus ground, sa basketball court at sa track and field.

Nag-iisip si boy. Ano kaya ang ibang mas magandang ibigay kay girl; yung klase ng bagay that would speak for itself. Pero parang nagdadalawang isip siya. Si girl kasi parang walang pakialam. Well, ito rin naman ang gusto niyang palabasin; na wala siyang pakialam.

Buong araw magkasama ang dalawa. Nood nito; nood niyan. Bili nito; bili niyan. Magbibigay ng random at-- ayon kay girl-- irrelevant na trivia si boy. Magpapakita ng pagdududa ang maliit na mukha ni girl. Ididiin ni boy ang gusto niyang sabihin at ganon pa rin: hindi maniniwala si girl.

"Alam mo, dapat hindi na nagse-celebrate ng foundation day ang school na ito. Wala namang nararating." Likas kay boy ang maging cynical kaya pati ang mahal nilang alma mater ay binibiktima niya.

Naglalakad sila paalis ng track and field. Ang mga stall doon ay inaayos na para ihanda ang isa pang event sa campus ground. Kulay dugo at halaya na ang kanluran; naalala tuloy ni girl ang kapitbahay nilang walang taste sa art dahil pinapinturahan nila ng kulay panghimagas ang dingding ng bahay nito. Pinangako niya sa sariling hindi niya uulitin ang pagkakamaling yon ng kapitbahay.

"You've got to start somewhere. Saka sabi sa kasabihan: hindi ka makakarating sa paroroonan kung di ka lumingon sa pinanggalingan. . . " ani girl.

Baliktad ang pagkakaayos ng mga salita ng kausap niya. "Eh, wala namang pupuntahan. Bobohan kaya diyan. Ta'mo! Hindi nga na-explain ni Ma'am Chipipay nang ayos yung Sartre's Ontology, eh."

"Alam mo masyado kang skeptical--"

"Cynical," correction niya.

"Cynical. Masyado kang cynical. Try mo kayang tingnan ang brighter side ng ibang tao."

"At ano? Magpakaboplaks dahil sa patae-tae nilang. . ."

·          

o    . . . nilang pinaggagagawa. . ."

At hindi ko na kelangang isulat pa ang natitirang 99% ng pagtatalo nila. Hayaan na nating ang outline ng pag-uusap nila ang mabasa ninyong mahal kong mambabasa. Hindi nga ba't ang buong buhay nila ay nakalaan sa pagtatalo; ito ang kanilang oxygen.

Nakarating sila sa campus nang ligtas at iisang piraso pa. Nakikita kasi ni girl na parang sasabog na sa inis si boy, e. Kaya hayun! Napilitan si girl na magbigay ng words of encouragement. . . na once in a blue moon lang kung ibigay niya.

Tumahimik naman si boy na parang umiiyak na sanggol na sinubuan ng dede ng ina nito. Well, kelang niyang makinig.

Ito rin ang isa sa mga time na gustong sabihin ni girl na 'aba, nakikinig ka pala' pero hindi na niya itinuloy. Nagtagumpay na siyang patahimikin ito, e.

Nagpatuloy ang gabi habang nanonood sila ng Mr. and Ms. Let x be the name of the school. Naisip ni boy na kung biniyayaan siguro si girl ng height, isasali niya ito sa nasabing event; pero sa ngayon, sa Little Miss Philippine lang ito papasa. Nakatingin siya sa maputing pisngi ng babae-- na colorful sa oras na yon dahil na rin sa mga ilaw. Nakatingin lang si boy. Kung tutuusin pala kaya niyang tiisin ang buong gabing ito na puno ng mga candidates na wautak ang mga sagot. May Little Miss Philippines naman sa tabi niya.

Inangat ni girl ang patpatin niyang braso para tingnan ang oras. Saka siya natigilan. "Kainis!" bulong niya. Saka siya tumayo mula. Yung tipong may isang nakakatakot na bagay siyang nadiskubre. . . Ganun!

"Bakit?" Si boy naman, concerned.

Tiningnan niya ang katabi. "Punta lang ako ng track." At wala nang kasunod pa, saka siya umalis.

Eh, alam niyang hindi dapat maglakad mag-isa ang babaeng yon dahil delikado. Isa pa, hindi nya kayang iwan ito. Kung gaano ito kaliit, ganon din kaliit ang katapangan nito. Kaya tumayo na rin siya at sumunod.

"Anong gagawin mo don?" tanong ni boy pagkahabol.

"May hahanapin ako."

"Cellphone mo? Nawala ba?" Tiningnan niya ang bangs nito na parang ni-ruler ng parlorista. . .

·          

o    . . .noong isang buwan. "Pabawasan mo yang bangs mo."

"Yang bangs mo pabawasan mo. Assymetrical."

"Oh? Symmetry is beauty? Tamo yung Leaning Tower of Piza, parang ikaw lang--" muntik na niyang masabing maganda kaya iniba niya. "Parang ikaw. Tagilid."

Madilim sa field. Salamat sa pakurap-kurap na ilaw na ibinibigay ng mga poste sa daan at ng mga kumukutikutitap na mga bituin, kahit papaano ay may liwanag. Kung katahimikan ang pag-uusapan, malabong magkaroon dahil sa ingay sa campus. Rinig nga nila ung sagot ng isang contestant, e. ". . . my pamily. . . My pamily. . . Dey was. . . " English sa perfect tagalog accent. Kung di dahil kay girl, malamang may na-trash talk na naman siya.

Salamat na lang at may flashlight ang cellphone ni girl. Teka! Eh, hayun ang cellphone nito, ah! Ano'ng nawawala?

"Uy! Ano ba'ng hinahanap mo?"

Hindi nakikinig si girl. Tuloy pa rin siya sa search and rescue operation niya. Baka hindi siya maabala nito. Dahil doon, bumalik ang isip niya ilang taon na'ng nakakaraan. Elementary siya noon. Mahiyain at mag-isa. At dahil na rin kulang sa height, madalas asarin. Siya kasi ang typical na batang masarap ibully. Tahimik na iiyak. Kawawang bata!

Pero may isang insidente siyang naaalala na kahit kailan ay hindi niya malilimutan. Ganito yan:

Characters: siya at ilang mga malalaki at uhuging bata.

Setting: sa canteen. Lunchbreak noon.

Plot: maghahanda na sanang kumain si Little Red Riding Hood nang bigla siyang cornerin ng mga batang amoy mangga't bagoong.

"Uy! Buuwit. Ano'ng ulam mo?" tanong ni kapitana.

Walang sagot si girl.

"Amin na lang!" Saka hinablot ng isa ang lunchbox niya.

Nagulat si liit pero first time na naging defiant. Nakipag-agawan siya. "Akina. . . Please. . ."

Ang iba naman nitong kasama ay nag-cheer. Ang iba, nakatanga.

Ngunit, di inaasahan, may lumipad sa mukha ni Jumbo Kapitana. Pansit palabok. Whooosh! Dahil doon, napabitaw siya at napaupo sa maruming tiles.

"Pucha! Sino'ng?"

Lumapit si boy. "Yan! Gusto mo'ng pagkain, di ba? Marami pa niyan. Sopas?"

Dahil doon,

·          

o    karipas ang tropa. Nanakot pang isusumbong nila ito kay ma'am.

"Thank you, ha." ani Liit.

"Thank you ka d'yan. Gusto ko ako'ng mambubully sa'yo."

Hindi niya malilimutan yon dahil simula non wala nang nang-away sa kaniya.

"Hoy! Ano ba'ng hinahanap mo?" ulit ni boy.

"Yung bracelet na bigay mo." at patuloy lang siyang nanuyod ng damuhan.

"Ha? E, isa lang namang bracelet yan. Bili ka na lang ng bago."

"Ayoko."

Buntong hininga lang ang ibinigay niya; mahirap talagang makipagtalo sa babaeng ito. Mahirap pilitin. Kung kutusan ko kaya ito. "Di ba nagrereklamo kang malabo na'ng mata mo? 'Pag di mo pa tinigil yan. . . "

Tumigil si girl sa paglingon-lingon at tiningnan niya si boy gamit ang mga 'vunerable' niyang mga mata. "Ayoko! Wala 'kong pake kung kelangan ko nang gumamit ng reading glasses. Nawala ung bracelet na bigay mo. Binigay mo sa'kin un, e. Importante kaya un! Ikaw nagbigay, e."

Saka papasok sa eksena yung slow motion at mute-all-sounds effect. Walang makapagsalita sa dalawa; pati ang tunog sa school ay nawala. Ito na yata ung moment na gustong mamoment ni boy: yung lagi niyang dine-daydream bago siya matulog. . . Sa gabi.

Parehong namula ang mga mukha nila.

. . . at ang hindi alam ni girl, ang bracelet na napamahal na sa kanya ay nahihimlay lamang sa kaniyang bulsa.

WAKAS.