You want some Banana Cue? By: Ikay

(“Grrr…) Naku po! Ayan na naman ang tiyan kong ‘di nagpapapigil. As usual, gutom na naman ako! Pa’no ba naman, nalalanghap ko na ang halimuyak ng nilulutong sikat na meryenda sa canteen. Nai-imagine ko pa ang pagkagat ko sa malambot na texture nito. Lalong-lalo na ‘pag naririnig ko ang crunchiness nito habang nginunguya. Hay naku! Gutom na nga ako! Kailangan ko na talaga pumunta sa canteen at baka maubusan pa ako! Pero teka…traffic na naman! Dinagsa na naman ng mga estudyante ang favorite meryenda ko (naku for sure kikita na naman si ‘Ganda’ o kaya naman ang karibal niyang si ‘Nanay Norma’). Ubusan na naman ng banana cue! Kailangan kong makisingit. Dahil sa halagang sampung piso, solve na solve na ang cravings ko. Pero ano nga ba ang hiwagang bumabalot sa patok na patok na banana cue na ‘to (bukod sa affordable), na tila’y humuli sa panlasa ni Juan at siyempre, ng mga estudyante? Ano nga ba ang banana cue?

Sa pagkakaalam ko (at malamang hindi pa ‘to alam ng iba), saging o banana ang pangunahing sangkap na ginagamit sa banana cue (aba hindi! Mansanas o mangga, baka ‘yon! Hiyang-hiya naman ako!) Nababalutan ito ng nilutong asukal at tinuhog sa stick. Sa pagluluto nito, kinakailangan lamang ng kawali, siyanse, kalan (siyempre), mantika, asukal at ang pinaka importanteng sangkap----ang saging.

Ayon sa kasama ni Nanay, sa pagluluto daw nito, inuuna munang iprito ang saging. Kapag ito’y mapula-pula na, saka ilalagay ang asukal. Payo niya ay ‘wag munang haluin, hayaan daw munang magcaramelize (naks English! Meganon?) ‘yung asukal at saka haluin gamit ang “mahiwagang” siyanse, para raw kumapit ang asukal sa saging. At siyempre, bago ito tawaging banana cue, kailangan munang itusok ito sa banana cue stick, at “tadah!”, meron ka nang masarap na banana cue!

Astig hindi ba?! Napakadali lang pala gumawa nito. Kaya naman naglibot-libot ako sa school para marinig ang ‘say’ ng kapwa ko mga estudyante tungkol sa sikat na meryendang ito. Naghanda rin ako ng mga katanungan para sa kanila.

POLL QUESTIONS (kasama na rin ang ‘say’ nila!)

1st question:

“Ano ang masasabi mo sa banana cue?”

• Neil Laggui (ACS I-A): “Masarap. Matamis…”

• Sherylou Baes (BSIT III): “Nakakauta na, tapos mahirap bumili kasi laging nauubusan…”

• Joray Tulabing (BSE III): “Masarap. Matamis. Minsan matigas, minsan malambot…”

• Daisy Baybay & friends (BSBA III): “Maraming asukal tapos tinutusok. May banga, may nakain kaming luma. Minsan malamig. Masarap ‘pag mainit. Mabango ang asukal…”

Tagaytay? Ano nga ba ang banana cue?

Sa pagkakaalam ko (at malamang hindi pa ‘to alam ng iba), saging o banana ang pangunahing sangkap na ginagamit sa banana cue (aba hindi! Mansanas o mangga, baka ‘yon! Hiyang-hiya naman ako!) Nababalutan ito ng nilutong asukal at tinuhog sa stick. Sa pagluluto nito, kinakailangan lamang ng kawali, siyanse, kalan (siyempre), mantika, asukal at ang pinaka importanteng sangkap----ang saging.

Ayon sa kasama ni Nanay, sa pagluluto daw nito, inuuna munang iprito ang saging. Kapag ito’y mapula-pula na, saka ilalagay ang asukal. Payo niya ay ‘wag munang haluin, hayaan daw munang magcaramelize (naks English! Meganon?) ‘yung asukal at saka haluin gamit ang “mahiwagang” siyanse, para raw kumapit ang asukal sa saging. At siyempre, bago ito tawaging banana cue, kailangan munang itusok ito sa banana cue stick, at “tadah!”, meron ka nang masarap na banana cue!

Astig hindi ba?! Napakadali lang pala gumawa nito. Kaya

2nd question:

“Bakit patuloy mong tinatangkilik ang banana cue?”

• Neil Laggui (ACS I-A): “Nakakabusog kasi…”

• Sherylou Baes (BSIT III): “No choice, pinakamura…”

• Joray Tulabing (BSE III): “Kasi maliban sa masarap, nakasanayan na din…”

• Daisy Baybay & friends (BSBA III): “Pangtawid gutom. No choice. Lamang tiyan din ‘yon. Lunch ko minsan. Abot kaya, healthy pa. nakakabusog, (kaso) madumi kasi inuulit ‘yung mantika. Ngayon wala na. kasi maruya na with margarine na binudbudan ng asukal”

3rd question:

“Sa tingin mo, ano ang canteen ‘pag walang banana cue?”

•Neil Laggui (ACS I-A): “Ok lang!”

• Sherylou Baes (BSIT III): “Canteen pa din.”

• Joray Tulabing (BSE III): “’Hindi naman siya kawalan, pero mas maigi naman na meron. In case of emergency (laughs)…”

• Daisy Baybay & friends (BSBA III): “Boring. Walang silbi kasi ‘yun lang ang afford. Hindi kumpleto ang canteen.”

Narinig na natin ang mga comments nila. May negative man, nasarapan din naman sila! Basta ang alam ko, masarap talaga ang banana cue. At lalo namang masarap sa pakiramdam ng nagtitinda ang makitang masaya at nasarapan ang nabentahan nila. Doon pa lamang, solve na solve na sila.

Ikaw.., nasarapan ka din naman sa banana cue ‘di ba? Hmmm… aminin!

P.S.

Wala na nga palang banana cue, maruya na ang bida sa canteen. Sayang (tsk!)

I Hate you By Mirza

                “We all need someone to hate. It is as good as needing someone to love. The need for an effigy is important to give color to the existence of a conviction. It contrast beliefs, it brings life to principle. It is to see that we are still in tact with what we believe in.”

                I remember the time when I said this, those were the times that I feel indignant about the world that failed me. Yes, I always say that hate, like love, sorrow, pain and any other positive and negative emotions are the most human of all attributes; this is perpetually true.

                There are a lot of people, living and dead, I loathe. From the not-so-comforting comfort zone of my community to the academic concrete, poisonous walls of my school, to the unjust society where I live, I do not run out of people and things to hate.

                Why do we hate anyway? First, we are done wrong. The very essence of injustice is being unfair; you were done wrong but you cannot reciprocate. It is true that justice is the most purge form of vengeance. Second, what we expect of others is not met. This attribute is the source of a failure of human emotion: altercation. Remember that conflict arises because we are trying to seek ourselves in other people; we want a part of us to be seen on others. We expect too much and when we do not see it, we are disappointed and disappointment presupposes hate. The third one, and a sickening one is we hate because we are told to hate. Anger in any form, purged of defiled, can be sawn like love. We adapt what other people tell us. If we are told how stupid someone is, we fall into the trap of feeling the same way without having the first-hand judgment.

                It is not wrong to hate; but only hate the wrong things. Anything you rendered negative, anything that compromises you or the people you love should be put in your blacklist. You hate sell-out because people who sell their conviction to quench someone else’s thirst make you throw up. But hate becomes something negative when, and only when, you wished for someone’e harm or death. This is never Nemesis anymore but pure clean MALICE.

            If we do the same filthy things, we become the effigy we are loathing, the image, the subjet of our scorn. Then, the eventuality is, we must, too, hate ourselves.

            Anger is never a poison if did not root; anger is never wrong if it is accompanied by a thirst for change. But anger becomes a double-edged sword if it starts to compromise.